Καλησπέρα σε όλους τους φίλους της κιθάρας. Σήμερα, θα δούμε την εξής  ερώτηση,

” Είναι εφικτό/δύσκολο να γίνω επαγγελματίας κιθαρίστας ?”

Δείτε την απάντηση στο παρακάτω βίντεο.

To subscribe to the Ask the Guitar Coach in YouTube, please use the following link:
Ask the Guitar Coach – YouTube Playlist

Transcription – Απομαγνητοφώνηση

(0:00’’)Καλησπέρα και καλώς ήρθατε στο σημερινό επεισόδιο του “Ask The Guitar Coach”. Η σημερινή ερώτηση έρχεται από τον φίλο μας τον Νίκο, ο οποίος ρωτάει:

«Πόσο δύσκολο είναι το να γίνεις επαγγελματίας κιθαρίστας τη σημερινή εποχή;».

Μάλιστα… Νίκο μου, πολύ ωραία η ερώτησή σου. Ελπίζω να μπορέσω να σε βοηθήσω με την απάντηση. Κοίταξε, ας ξεκινήσουμε, πρώτα από όλα, με το τί εννοείς, λέγοντας «επαγγελματίας κιθαρίστας». Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται στην αρχή. Όταν λέμε ότι κάποιος είναι επαγγελματίας -να το ξεκαθαρίσουμε- αυτό δεν έχει σχέση με την ποιότητα του παιξίματός του, απλώς, αναφέρεται στο business model, το οποίο έχει αποφασίσει να ακολουθήσει για τη ζωή του, δηλαδή αντί να βγάζει τα προς το ζην, δουλεύοντας, για παράδειγμα, σε μια τράπεζα, να αποφασίσει να τα βγάζει, παίζοντας, διδάσκοντας ή ηχογραφώντας κιθάρα. Όπως έχουμε πει σε προηγούμενο επεισόδιο του “Ask The Guitar Coach”,

 (01:00’’) οι τρεις μεγάλες κατηγορίες είναι αυτές: η ηχογράφηση, η διδασκαλία και το live παίξιμο. Το κατά πόσον είναι, λοιπόν, εύκολο ή δύσκολο εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από δύο πράγματα. Πρώτα από όλα, από την κατηγορία στην οποία έχει αποφασίσει το παιδί να δώσει έμφαση, δηλαδή από το αν έχει αποφασίσει να παίζει live,  αν έχει αποφασίσει να ηχογραφεί, να δουλεύει σε κάποιο στούντιο ή κάτι αντίστοιχο ή αν έχει αποφασίσει να είναι καθηγητής/δάσκαλος, και μετά από το κάθε στυλ στο οποίο παίζει. Θα σου πω τί εννοώ. Ένας ο οποίος θέλει να βγάλει τα προς το ζην στην Ελλάδα, ας πούμε, του 2014, παίζοντας instrumental  νεοκλασικό μέταλ έχει μια τελείως διαφορετική πρόκληση μπροστά του από έναν άνθρωπο ο οποίος θέλει να βγάλει τα προς το ζην, παίζοντας παραδοσιακά νησιώτικα ή λαϊκά. Κι οι δύο performers, αλλά διαφορετικές οι δυσκολίες και οι ευκολίες

 (02:00’’)στο κάθε είδος. Οπότε, λοιπόν, μια ξεκάθαρη απάντηση του πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά, επειδή δεν θέλω να αφήσω την ερώτηση αναπάντητη,  θα σου δώσω μερικές από τις οδηγίες ή τις συμβουλές -όπως θες, πες το- που δίνω συνήθως στους μαθητές μου. Νούμερο ένα, λοιπόν: Αν αποφασίσεις να πας προς την καριέρα της διδασκαλίας, είναι πολύ σημαντικό να έχεις κάποιο ή κάποια χαρτιά. Εγώ προσωπικά, επειδή είχα αποφασίσει από μικρός ότι θέλω ν’ ασχοληθώ με αυτόν τον τομέα, έχω περάσει από έξι διαφορετικά πανεπιστήμια. Από τα τέσσερα αποφοίτησα κανονικά, πήρα τα πτυχία μου, τα μεταπτυχιακά μου και συνέχισα, ενώ ως προς τα άλλα δύο αποφάσισα ότι, τελικά, δεν κάνουν οι συγκεκριμένες σπουδές για μένα και το άφησα κάποια στιγμή. Και πάλι, όμως, έχω τελειώσει με τέσσερα χαρτιά, δηλαδή τέσσερα πτυχία, διπλώματα, μεταπτυχιακά, μάστερ -διαφορετικό το ένα από το άλλο. Αν, λοιπόν, θες ν’ ασχοληθείς με τη διδασκαλία, είναι πολύ σημαντικό να έχεις κάποιο τέτοιο χαρτί,

 (03:00’’)όπως, επίσης, να συνεργάζεσαι με κάποιο μεγάλο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Ο λόγος που γίνεται αυτό το πράγμα είναι για να μπορείς να βοηθήσεις τους μαθητές σου με το να τους προετοιμάσεις κατάλληλα για τις εξετάσεις ν’ αποκτήσουν δυνατότητα να μπουν στο πανεπιστήμιο αυτό και να έχουν κι οι ίδιοι το πτυχίο που θέλουν και χρειάζονται. Αν αποφασίσεις ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο του live παιξίματος, εδώ είναι πολύ σημαντικό το είδος της μουσικής που έχεις διαλέξει, δηλαδή για original υλικό είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, αν είσαι στον χώρο του ροκ και ιδιαίτερα του μέταλ –μιλώντας πάντα για την Ελλάδα. Οι πιθανότητες είναι πολύ καλύτερες, αν κοιτάξεις για εξωτερικό, αλλά όχι ότι είναι εκεί πέρα όλα ρόδινα, έτσι; Πάλι υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες και θέλει μεγάλη επιμονή και υπομονή το όλο ζήτημα. Αν, όμως, αυτό που σε νοιάζει είναι, απλώς, αντί να δουλεύεις σε μια δουλειά από τις οκτώ το πρωί, ας πούμε, μέχρι τις έξι το απόγευμα ή μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα ή οτιδήποτε τέτοιο,

 (04:00’’)να δουλεύεις πάλι, αλλά με την κιθάρα σου, εκεί ίσως να είναι λίγο πιο απλά τα πράγματα. Υπάρχουν πάρα πολλά μέρη –μιλώντας για την Αθήνα αυτήν τη στιγμή- τα οποία θέλουν μουσική, χρειάζονται κάποιον να παίζει κιθάρα, κάποιον να τραγουδάει, κάποιο σχήμα, από ρεμπετάδικο όπου θα ήθελαν ένα τρίο μέχρι πολλά διαφορετικά τέτοια settings. Αυτό, το να μπορέσεις να δουλέψεις επαγγελματικά, δηλαδή για μια αμοιβή, ως κιθαρίστας, το κάνει πολύ πιο εφικτό. Αυτό που είναι δύσκολο -κι εδώ θέλω λίγο την προσοχή των ακροατών- είναι το να μπορέσει κάποιος και να δουλεύει επαγγελματικά ως κιθαρίστας και ό,τι κάνει να είναι αυτή ακριβώς η μουσική που του αρέσει και τον εκφράζει, δηλαδή, ουσιαστικά, το να ζητάμε να κάνουμε και τη διασκέδασή μας  και τη δουλειά μας ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι λίγο δύσκολο να βρεθεί, γιατί, αγαπητέ μου φίλε, το ότι εσένα σ’αρέσει το progressive dub

(05:00’’)είναι πολύ ωραίο πράγμα και πολύ σεβαστό και δικαίωμά σου είναι. Από κει και πέρα, όμως, πώς θα βρεις άλλους πενήντα, εκατό, διακόσιους, πέντε χιλιάδες, που να παρακολουθούν τέτοιες συναυλίες, απαραίτητοι ώστε να υπάρχει αρκετό κοινό για να μπορέσεις να δίνεις κι εσύ σε μόνιμη βάση συναυλίες μέσα στη χώρα σου ή μέσα στην πόλη σου και να συντηρηθείς από αυτό. Αν θες να συντηρηθείς από τη μουσική, παίζοντας live, θα πρέπει να δεις ποια μουσική «τρέχει», υπάρχει -στην Ελλάδα, να το πούμε πολύ απλά, είναι συνήθως σκυλάδικα, ρεμπέτικα και μερικές φορές τα ποπ- και αυτήν τη μουσική πας και παίζεις. Ας πάμε, λοιπόν, στην τρίτη επιλογή του να γίνεις επαγγελματίας που είναι το στούντιο. Δυστυχώς, τα πράγματα εδώ έχουν δυσκολέψει αρκετά τα τελευταία χρόνια, παλιά δηλαδή υπήρχαν πολύ περισσότερες  δυνατότητες  για έναν κιθαρίστα να πάει σε κάποιο στούντιο και να γίνει ο μόνιμος συνεργάτης του στούντιο αυτού. Τώρα αυτό το πράγμα έχει μειωθεί πάρα πολύ. Πιστεύω ότι το ίντερνετ

(06:00’’)φταίει γι’ αυτό, γιατί έχει δώσει πολλές επιλογές σε κάθε καλλιτέχνη να βρει κιθαρίστες μέσω facebook, μέσω my space παλαιότερα, μέσω you tube και να επικοινωνήσει μαζί τους, καθώς, επίσης, και γιατί έχει βοηθήσει αυτούς τους κιθαρίστες να κάνουν όλη τους τη συνεργασία με τους άλλους καλλιτέχνες μέσω του ίντερνετ, δηλαδή χωρίς να χρειαστεί να είναι στην ίδια περιοχή ούτε να βρεθούν καθόλου από κοντά, με τις γνωστές “mp3 bands . Αυτό είναι κάτι πολύ ωραίο καλλιτεχνικά, γιατί σου δίνει πολύ περισσότερες δυνατότητες να παίξεις με κόσμο, να γνωριστείς, να κάνεις συνεργασίες, αλλά, δυστυχώς, αν ζεις σε μια πόλη και περιμένεις πώς και πώς να γίνεις αρκετά καλός ώστε να έχεις όλες τις συνεργασίες ενός καλού κιθαρίστα μες σ’ αυτήν την πόλη, εδώ έχουν δυσκολέψει λίγο τώρα πια τα πράγματα. Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, θα έλεγα το εξής: Δεν πιστεύω ότι είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο από όσο ήταν πριν από μερικά χρόνια να είσαι επαγγελματίας κιθαρίστας αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα.

(07:00’’)Απλώς, θα πρέπει να προσέξεις αρκετά τι σημαίνει επαγγελματίας και να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό έχει σχέση όχι με το επίπεδο του παιξίματός σου -το επαναλαμβάνω, όπως το είπα και πριν- αλλά με το ότι χρειάζεται να βρεις κάποιους ανθρώπους στους οποίους να προσφέρεις μια υπηρεσία, για την οποία να είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. Ένα παράδειγμα το οποίο αναφέρω αρκετά συχνά στους μαθητές μου είναι το παρακάτω: Ένας άνθρωπος, ο οποίος παίζει σε μια μπάντα για νησιώτικα μπορεί όλο το βράδυ να παίζει δύο συγχορδίες. Αυτό, λοιπόν, τον κάνει επαγγελματία, μπορεί να πάρει εκατό-εκταόν πενήντα ευρώ, μερικές φορές και παραπάνω σ’ ένα βράδυ. Τον κάνει επαγγελματία, αλλά το παίξιμό του δεν θεωρείται αξιοζήλευτο, επειδή παίζει αυτές τις δύο συγχορδίες. Από την άλλη, μπορεί να έχεις έναν κιθαρίστα που να είναι σχεδόν όσο καλός είναι ο Yngwie Malmsteen ή και άλλοι πολλοί καλοί κιθαρίστες και, απλώς, να μην υπάρχει το κοινό ή οι χώροι που να μπορούν να υποστηρίξουν το live παίξιμό του. Ένα πράγμα, λοιπόν, που προτείνω εγώ σε πάρα πολλούς από τους μαθητές μου είναι

(08:00’’)να δουν την κιθάρα ημιεπαγγελματικά, δηλαδή να έχουν μια ακόμα δουλειά, όποια κι αν είναι αυτή, κάτι για το οποίο μπορεί να έχουν σπουδάσει, κάποια οικογενειακή επιχείρηση ή οτιδήποτε αντίστοιχο, και παράλληλα να έχουν και την κιθάρα σαν δεύτερο έργο, δηλαδή να παίζουν σε κάποια live τον μήνα, αν έχουν ασχοληθεί με το θέμα, να κάνουν κάποιες ηχογραφήσεις, αλλά να μην είναι η βασική, βασική τους  δουλειά. Αυτό αφαιρεί την πίεση του ότι πρέπει οπωσδήποτε να γίνει ένας μίνιμουμ αριθμός live, ας πούμε, τον μήνα για να μπορέσει να βγει το γνωστό μεροκάματο και κάνει τα πράγματα  λίγο πιο εύκολα. Ελπίζω να βοήθησα, λοιπόν, με την απάντηση αυτή. Είμαι ο Γιάννης Αναστασάκης στο “Ask The Guitar Coach” και τα λέμε την επόμενη φορά.

 

Γεια χαρά.


Click the button below to receive a FREE information PDF about Ioannis Anastassakis’

Electric Guitar Coaching, available WORLDWIDE!

Join our amazing,thriving online community of developing guitarists and start working towards your music goals!

Click for your FREE Electric Guitar Coaching Info